O książce: 2015 / „Annuszka jeszcze wtedy nie podejrzewała, że ​​tak ma na imię. Nie znała niczego poza spokojem pozycji łona i wilgotną, pogodną egzystencją. To samo, co poprzedza główny. I nagle jej spokój został zakłócony: wszystko wokół zaczęło się kołysać i wirować. Najpierw z odmierzonymi pchnięciami. Od dawna. Rozdzierający. Potem trzeba było naciskać ze wszystkich stron. Aby wystawać i wypychać ze zwykłego mierzonego życia. Miękka, wciąż elastyczna główka zyskała najwięcej. Została wepchnięta wbrew swojej woli do niewiarygodnie wąskiego tunelu. Utknęły w każdym milimetrze. A głowa powinna była spłaszczyć się, odczuwając pierwszy ból. Dziecko podświadomie odwróciło głowę, aby przecisnąć się do przodu. Najpierw - w bok, jakby patrząc na ramię, potem - w dół, brodą do klatki piersiowej. Nie było innego wyjścia – nieubłaganie napierali z góry. Potem korona ponownie spoczęła, ale na czymś bardziej miękkim. Miękki czekał i poddał się. Dziecko wreszcie, dzięki czyimś gumowym rączkom, przecisnęło się na światło dzienne…»